Rosalia Lombardo

Γ.

Με συγχωρείς. Φτάσαμε στο τέλος και έχω ταραχτεί. Δεν ήξερα τί έλεγα.

​

Α.

Δεν πειράζει μωρό μου. Είναι λογικό.

Γ.

(προχωρώντας προς τον πάγκο) Δεν έπρεπε να αναφέρω τις κούκλες.

Α.

Είχες δίκιο.

Γ.

Όχι. Δεν έπρεπε. Ο καθένας έχει τα μυστικά του.

Α.

Δεν έχω τίποτα να σου κρύψω. Τα ξέρεις όλα για μένα.

Γ.

Πάντα υπάρχουν πράγματα κρυφά μέσα μας (ανάβει δυο κεριά που υπάρχουν πάνω στον πάγκο).

Α.

Σε μένα δεν υπάρχει τίποτα πια.  

Γ.

Πέρασες δύσκολα κι εγώ εκμεταλλεύθηκα την αδυναμία σου για να σε πονέσω.  

Α.

Ας μη το συζητάμε άλλο κι ας επικεντρωθούμε σε αυτό που είναι να γίνει απόψε.

Γ.

Πρώτα οι γονείς σου, μετά η αδερφή σου… δεν έπρεπε να αναφέρω τις κούκλες. Συγνώμη μωρό μου. Συγνώμη.

Α.

Δε χρειάζεται να μου ζητάς συγνώμη. Εσύ δε φταις για τίποτα.

Γ.

Ούτε εσύ. Οι άνθρωποι απλά πεθαίνουν. Δεν έφταιγες εσύ. Για κανέναν τους.

Α.

Δεν ξέρω… και δεν θέλω να το συζητήσω.

Γ.

Ξέρω εγώ… Δεν είναι έτσι όταν φταις. Όταν φταις, κάτι σαπίζει μέσα σου. (αρχίζει πάλι να ξύνεται). Και μετά αρχίζει να μυρίζει. Και τότε το καταλαβαίνεις. Καταλαβαίνεις πως έχεις το τέρας μέσα σου από την οσμή.

Α.

Φοβάμαι πως θα χάσω κι εσένα.

Γ.

Όχι, δε θα με χάσεις. Εγώ θα μείνω για σένα όπως είμαι τώρα. Αρκεί να σταματήσεις να φοβάσαι. 

Α.

(την αγκαλιάζει) Δε θέλω να φύγεις…

Γ.

Δε θα φύγω.

Α.

Θέλω απλά να μη φοβάμαι.

Γ.

Κάποτε με τρόμαζε μια μουσική.

Α.

Μουσική;

Γ.

Ένα συγκεκριμένο κλασικό κομμάτι. Αυτή η μελωδία… ήταν σαν να περίμενε κάτι… σαν να ήταν σίγουρο και προδιαγεγραμμένο πως κάτι θα γινόταν… Κάτι άσχημο… Κάτι φοβερό… Κάτι μη αναστρέψιμο.

Α.

Άκουγες κλασική μουσική;

Γ.

Ο γείτονάς μου. Έπαιζε το ίδιο κομμάτι κάθε βράδυ. Την ίδια ώρα. Ο μόνος τρόπος να αντιμετωπίσω το φόβο μου ήταν να βάζω τέρμα μια δική μου μουσική και να χορεύω προσπαθώντας να μην ακούω τον απέναντι ήχο. Ένα βράδυ, όμως, έκανα το αντίθετο. (όσο μιλά πάει στο στερεοφωνικό και βάζει ένα cd. Η μουσική ξεκινά να παίζει. Είναι Prokofiev – Dance of the Knights). Κλειδώθηκα στο δωμάτιό μου, άνοιξα το παράθυρο, για να ακούω καλύτερα, έσβησα τα φώτα και όταν η μουσική ξεκίνησε να παίζει άρχισα να χορεύω στο ρυθμό της. Εκείνη τη στιγμή συνέβη κάτι μαγικό. Οι ρόλοι αντιστράφηκαν. Από το σκοτάδι υπήρξε φως. Σίγουρα κάτι θα γινόταν. Αλλά αυτό μπορεί να μην ήταν κάτι άσχημο για μένα… Δώσε μου το χέρι σου.

Ο Α. της δίνει δειλά το χέρι του. Ξεκινούν να χορεύουν γύρω από το ποτήρι με το μυοχαλαρωτικό.

Γ.

(ενώ χορεύουν) Δε νιώθεις ήδη καλύτερα;

Α.

Ναι.

Γ.

Δε μοιάζει σαν απ’ το σκοτάδι να βγαίνουμε στο φως;

Α.

Είναι όμορφα.

Γ.

Φοβάσαι;

Α.

Όχι τώρα.

Γ.

Θες να μείνουμε έτσι για πάντα;

Α.

Όσο τίποτα.

Γ.

Θες να μη φοβάσαι πια;

Α.

Ναι.

Γ.

Θες να πεθάνεις εσύ για μένα;

Η μουσική σταματά. Σβήνουν απότομα τα φώτα. Τους βλέπουμε μόνο χάρη στα κεριά που υπάρχουν στον πάγκο. Βρίσκονται ο ένας απέναντι από τον άλλον και στη μέση είναι το ποτήρι.