Το Κάππα

Η σκηνή διαδραματίζεται στο σπίτι της Βασιλικής και της Ελένης, δύο αδερφών που μένουν στον κάτω όροφο της δίπατης κατοικίας. Η Φρόσω μετά από έναν τσακωμό με τον άντρα της έχει πάει να πει τον πόνο της στα κορίτσια, με τα οποία έχουν στενή επαφή. Ο Κωστής έχει κατέβει μαζί της και μιλά εμμονικά για ένα δαιμόνιο.

ΚΩΣΤΗΣ

Υπάρχει όμως και ένα δαιμόνιο που είναι το πιο τρομακτικό απ’ όλα. Γιατί αυτό  που λαχταρά περισσότερο είναι η ψυχή του ανθρώπου. Η ψυχή μας έχει τη μορφή συμπαγούς σφαίρας, το ‘ξερες; και το δαιμόνιο μπορεί να την πιάσει, αν βάλει το χέρι του στον κώλο μας.

ΦΡΟΣΩ

Επιτέλους Κωστή! Τί βλακείες είναι αυτές;

ΚΩΣΤΗΣ

Καθόλου βλακείες. Καθόλου! Αν το δαιμόνιο αφαιρέσει την ψυχή του ανθρώπου, ο άνθρωπος σχεδόν πάντα πεθαίνει. Κι αν ζήσει, ζει χωρίς την ψυχή του.

ΦΡΟΣΩ

Τί θα κάνω Χριστέ μου; Τί θα κάνω;

Ο Κωστής αλλάζει ύφος και την πλησιάζει στεναχωρημένα.

ΚΩΣΤΗΣ

Εγώ φταίω ε; Εγώ φταίω; Που είσαι κάθε μέρα στεναχωρημένη; Εγώ φταίω;

ΦΡΟΣΩ

Τί λες αγόρι μου; Όχι, όχι αγόρι μου, όχι εσύ, ποτέ εσύ.

ΚΩΣΤΗΣ

Εγώ φταίω, το ξέρω. Με όλα αυτά που σου λέω. Σε ζαλίζω. Δε μ΄ αντέχεις. Και στο τέλος θα με διώξεις.

ΦΡΟΣΩ

Τί λες παιδί μου; Εσένα θα διώξω; Εσένα βρε; Που αν ερχόταν ο Θεός ο ίδιος κάτω και μου έλεγε διάλεξε όποιο παιδί θες Φρόσω, εγώ πάλι εσένα θα διάλεγα.

ΚΩΣΤΗΣ

Αλήθεια μάνα;

ΦΡΟΣΩ

Αλήθεια γιέ μου.

ΚΩΣΤΗΣ

(αναπτερωμένος) Και μπορώ να σου λέω και για το δαιμόνιο;

ΦΡΟΣΩ

Ναι αγάπη μου. Ό,τι θες να μου λες. Απλά συγχώρα με που μερικές φορές δεν έχω υπομονή.

ΚΩΣΤΗΣ

Τώρα έχεις;

ΦΡΟΣΩ

Έχω.

ΚΩΣΤΗΣ

Να σου πω κάτι τότε;

ΦΡΟΣΩ

(συγκαταβατικά, με μια μικρή συγκίνηση) Να μου πεις γιόκα μου. Να μου πεις παλικάρι  μου.

Τον χαϊδεύει.

ΚΩΣΤΗΣ

Παλιά, είχε έρθει εδώ.

ΦΡΟΣΩ

Ποιο;

ΚΩΣΤΗΣ

Το δαιμόνιο. Αλλά δε λέω το όνομά του. Για να μην εμφανιστεί ξανά.

ΦΡΟΣΩ

Είχε έρθει εδώ;

ΚΩΣΤΗΣ

Ναι. Παλιά. Πολύ παλιά. Αλλά τώρα άλλαξε μορφή. (ψιθυριστά) Για να μας μπερδέψει. Και νομίζω… πως έχει χυθεί πια το νερό απ’ το κεφάλι του.

​

​