Φλάι

...Έχω δυο μέρες να φάω περιττώματα. Αρνούμαι πεισματικά. Θα γίνω vegetarian. Μια μύγα χορτοφάγος. Έτσι θα με θυμούνται οι επόμενες γενιές. Υστεροφημία, φίλε μου, υστεροφημία. Μεγάλο πράγμα. Ας με θυμούνται ακόμα και για το τίποτα. Για τα χόρτα που κατανάλωσα προσπαθώντας να γίνω ιδιαίτερη. Ενθάδε κείται  η Στελλόμυγα. Πέθανε από το πολύ χέσιμο ως απόρροια υπερβολικής κατανάλωσης μπρόκολου!

«Ηλίθια μύγα», θα πουν οι περισσότεροι. «Ονειροπόλα», οι φίλοι. «Επικίνδυνη», οι εχθροί...

Ονειροπόλα… σαν εκείνη την Ελενίτσα που κλειστήκαμε ένα βράδυ στο ασανσέρ κρατώντας στα χέρια της μια τηλεόραση, της οποίας το καλώδιο πιάστηκε στην πόρτα αφού ξεκινήσαμε, και στην τσέπη του παλτού της εξείχε ένα εγχειρίδιο με τoν ξεθωριασμένο τίτλο ΄΄πως να γίνεις ευτυχισμένος΄΄. Η σπιτονοικοκυρά της ειδοποίησε την πυροσβεστική και κάθε τόσο φώναζε: «Ελενίτσαααα!!! Κρατήσου έρχονται».

Ελενίτσα ετών 55. Πού πας, μωρή Ελενίτσα; Έτσι πορεύθηκες στη ζωή σου; Με υποκοριστικά; Πώς να σε συναντήσουν τα μεγάλα, όταν αρκείσαι στα μικρά; Όταν η ζωή σου είναι μια τηλεόραση και ένα ασανσέρ που σε μεταφέρει από το ισόγειο στον 3ο;

(αλλαγή ύφους)

Στο σούπερ μάρκετ μας κοίταζαν περίεργα. Μου κρατούσε το χέρι να με έχει από κοντά. Να μη της φύγω. Κάποιες φορές μου έβαζε και ακουστικά στα αυτιά. Εκείνα τα χνουδωτά. Καλοκαίρι κι εγώ φορούσα χνουδωτά ακουστικά. (προσποιείται τη φωνή της μάνας) ΄΄Για να σε προστατεύσω. Για να μην ακούς!΄΄

Τα έβγαζα και τη ρωτούσα: Είμαι όμορφη μαμά;

Αν ήσουν σαν όλους τους άλλους θα ήσουν η πιο όμορφη.

Τα ξανάβαζα για να μην ακούω εκείνη...