Περίληψη

March 2020

Στην αρχαία γιαπωνέζικη λαογραφία το Κάππα είναι ένας δαίμονας του νερού που ζει σε ποτάμια και λίμνες και καταβροχθίζει μικρά άτακτα παιδιά. Απεικονίζεται με το σώμα χελώνας, άκρα βατράχου και κεφάλι με ράμφος. Στην κορυφή της κεφαλής υπάρχει μία κοιλότητα με νερό. Σύμφωνα με τον μύθο, το κοίλωμα στο κεφάλι πρέπει να διατηρείται υγρό διαφορετικά θα χάσει τη δύναμή του. Τα Κάππα έχουν την ικανότητα να αλλάξουν την εμφάνισή τους για να φαίνονται ανθρώπινα. Τα παιδιά, οι μοναχοί και οι γέροι είναι οι πιο δημοφιλείς μεταμφιέσεις.

Η Ελένη ζει με τη μικρότερη αδερφή της Βασιλική και τον κατάκοιτο πατέρα τους στο πατρικό τους. Η ρουτίνα τους είναι να φροντίζουν τον Χριστόφορο, ο οποίος έχει χάσει την ομιλία του μετά από ένα εγκεφαλικό και παθαίνει κρίσεις άσθματος. Μόνη τους συντροφιά ο πατήρ Ιωσήφ παλιός φίλος του Χριστόφορου, η Φρόσω η γυναίκα του και ο εικοσάχρονος γιός τους που πάσχει από νοητική υστέρηση και έχει μια εμμονή σε ένα γιαπωνέζικο παραμύθι με έναν δαίμονα της μυθολογίας το Κάππα. Την οικογένεια κατατρώει ένα τραγικό γεγονός που συνέβη πριν είκοσι πέντε χρόνια. Εξαφανίστηκε ο εξάχρονος τότε αδερφός τους Τάσος κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες. Το θεατρικό ξεκινά τη μέρα που οι δύο αδερφές μαθαίνουν πως βρέθηκαν οστά μικρού παιδιού. Μετά από εξέταση dna αποδεικνύεται πως τα οστά ανήκουν στον Τάσο. Από εκεί και ύστερα αρχίζει ένα ντόμινο συναισθηματικής και σωματικής βίας μέχρι την αποκάλυψη. Στην τελική μάχη Θεού, Ανθρώπου, Δαίμονα ο τελικός χαμένος είναι πάντα ο άνθρωπος γιατί αυτός είναι ικανός και για τα τρία.